عايق هاي امولسيوني پايه قيري از جمله قيرهاي امولسيوني اند كه در آنها قيرهايي با درجه نفوذ و دماي نرمي مختلف به واسطه امولسيون كننده اي هم چون بنتونيت در دماي حداكثر 80 تا 90C در آب به امولسيون تبديل مي شوند. اين عايق ها پس از خشك شدن در برابر نفوذ آب مقاوم شده و خواص فيزيكي و مكانيكي بهتري نسبت به قير نشان مي دهند. اما با وجود اين مزايا، عايق ايجاد شده داراي خواص فيزيكي و شيميايي مناسب براي مقاومت در گستره دمايي بالا نيست. در كشور ايران به دليل تنوع آب و هوايي و برخورداري از گستره دمايي بسيار بالا در طول سال يا حتي شبانه روز نياز به عايقي با كارايي بيشتر محسوس است. از طرفي يكي از كاربردهاي بسيار گسترده پليمرها استفاده از آنها در اصلاح خواص فيزيكي و شيميايي قيرهاست كه بدين وسيله مي توان ضعف هاي ياد شده را تقويت كرد. در اين پژوهش با به كارگيري پليمر SBS و رزين HVS در امولسيون سعي در بررسي خواص تك تك اجزاي تشكيل شدهنده امولسيون و تهيه عايقي با خواص فيزيكي و شيميايي بهتر شده است. بنابراين اثر هر يك از اجزاي تشكيل دهنده اين امولسيون بررسي و مشخص شده كه بيشترين مقدار مجاز استفاده از بنتونيت 11% است مشخص شده است. افزايش آميخته HVS,SBS در مقادير ثابت 11% بنتونيت پايداري گرمايي ، انعطاف پذيري در سرما، پايداري امولسيون و حتي مقدار چسبندگي را تا حد بسيار زيادي افزايش مي دهد. افزايش مقدار آب در زمان توليد تا حدود 44% موجب ازدياد پايداري گرمايي و انعطاف پذيري عايق مي شود و اثر زيادي بر پايداري امولسيون ندارد. بنابراين، بهترين مقدار درصد آب بين 29 تا 44% انتخاب شده است. با جمع بندي نتايج به دست آمده در اين طرح مشخص مي شود، بهترين مقدار بنتونيت در امولسيون 11% حداكثر مقدار آب در حين توليد 44% و بهترين مقدار آميخته بايد 7% باشد تا امولسيون افزون بر خواص پايداري گرمايي خوب انعطاف پذيري زياد، چسبندگي مناسب، داراي مقاومت زياد در برابر امولسيون شدن مجدد و پايداري خوب باشد.